NIEUWE INZICHTEN & PRODUCTEN

Erik en Maartje brachten met frisse vragen meteen een interne discussie op gang: over het ontstaan van de aarde, vraagstukken over de winning van natuursteen en de productie van natuursteen. Bij het bezoek aan het bedrijf waren ze als echte circular-economy kunstenaars niet alleen geïnteresseerd in de ‘voorkant’ van het bedrijf, maar juist ook in de ‘achterkant’. Ze bestudeerden niet alleen de etalage en de eindproducten, maar juist ook de ruimere context van de steenhouwerij en het hele productieproces. Ze dachten na over de algen en de mosgroei op steen. Ze zagen het slijk- en slibachtige zaagslijpsel, dat als afval wordt opgevangen en afgevoerd. En zo kwamen ze uiteindelijk op het idee om deze natuurlijke materialen en restmaterialen opnieuw in te zetten. In uiteenlopende toepassingen: het 3D-printen of persen van biologisch afbreekbare urnen en grafstenen, het ontwikkelen van zelf-groeiende letters en de productie van (s)lijkkisten. Waardevolle vondsten gezien de actuele behoefte aan een ecologisch verantwoorde uitvaartbranche.

Sandra Schouten bedacht een totaalconcept waarvan de verschillende onderdelen in hun gezamenlijkheid bijdragen aan meer bekendheid van en waardering voor de koek. Allereerst verdient de koek een andere hoedanigheid. In de vorm van een spiraal verwijst de koek naar de eeuwigheid van de liefde. Passend bij die nieuwe vorm bedacht ze samen met een grafisch ontwerper een nieuwe verpakking, waarin de spiraalvorm van de koek zelf terug te vinden is. De spiraalvorm in koek en doos bieden ruimte aan een eetbaar parfum, gebaseerd op de geur en smaak van de koek door een andere hofleverancier ontwikkeld en gefabriceerd kan worden. De vloeistof is op de koek maar ook op de huid te spuiten. Zo groeit de koek van ‘louter versnapering’ uit tot ‘totaalbeleving’. Dat vraagt om een andere naam: Zoete Liefde! En tevens om een kleine uitleg over het bijzondere verhaal en de bijbehorende traditie, die in de vorm van een mini-boekje aan de verpakking worden toegevoegd.

Deze transformatie van de Tielse kermiskoek moet publiekelijk worden gedeeld, aldus de kunstenaar. Een filmpje dat via de social media te delen is, doet wonderen. Maar het leent zich ook voor culturele activiteiten die aandacht op dit immateriële erfgoed kunnen vestigen. Sandra stelt voor om kunstenaars uit verschillende disciplines (muziek, theater, literatuur, urban arts) een ode te laten brengen aan de koek.

Blijdesteijn is op allerlei niveaus met verduurzaming bezig is, aldus Eylem Aladogan. In termen van persoonlijke aandacht, stabiliteit, degelijkheid, betrouwbaarheid en traditie. Er wordt bewust en kritisch ingekocht. Er is een atelier waar kleding met de hand op maat wordt gemaakt. Die onzichtbare maar prijzenswaardige aspecten van het bedrijf wil ze naar voren halen. Het liefst wil ze eenmalig de etalages ontwerpen. Die lenen zich voor het uitdragen van de duurzaamheidsboodschap aan de passant. En tegelijkertijd zal meer dynamiek en verrassing aan de buitenkant van het winkelpand bijdragen aan een hippe en eigentijdse uitstraling van het bedrijf. Ze ziet daarbij voor zich hoe in een korte film de ontstaansgeschiedenis van Blijdesteijn te koppelen is aan economische en sociale duurzaamheid: van zorgvuldige keuzes in de inkoop- en maakprocessen bij zakenpartners over de hele wereld tot en met klantvriendelijkheid en aandacht voor mensen uit de eigen regio. 

Daarnaast ziet ze parallellen in het ambachtelijke en het vakmanschap binnen haar eigen beroepspraktijk. Daarom stelt ze voor een aantal sculpturen te maken, die er met een gewaagde, brutale, spannende en humoristische vormentaal voor zorgen dat niet alleen de bestaande klantenkringen maar ook jonge doelgroepen nieuwsgierig raken. Ze maakte alvast schetsen voor kunstwerken die denkbaar zijn als logo, als beelden die de sfeer van de winkelinrichting beïnvloeden of – op een wat brutalere schaal– als kunstwerk in de openbare ruimte.

De kunstenaars analyseerden de bestaande communicatie over het enorme aanbod van keukenspullen en -apparatuur, bekeken de gebruikte uitingen en onderzochten wat er precies overgebracht zou moeten worden. De communicatie in de winkel en online beperkt zich nu tot adviezen over ‘de beste pannenset’ of ‘blitse machines’. En Oostendorp heeft alles! Dat is uniek. Maar: er is eigenlijk veel te veel. En een rode draad ontbreekt. De kunstenaars stellen voor om die rode draad te ontwikkelen. In de vorm van een helder en transparant manifest: het Oostendorp manifest. Dat moet focus aanbrengen binnen wat het bedrijf allemaal te bieden heeft en dat moet de historie en de status van het bedrijf beter voelbaar maken. Na deze fase van ordenen en schrappen, is een beeldmerk te ontwerpen dat het bedrijf op een passende manier positioneert: Oostendorp is een begrip, voor de klanten en de stad.